Σε συνέχεια του πρώτου μέρους, η Caitlin Doughty συνεχίζει τη συνέντευξή της αναφέροντας:

Ακούγεται σα να συμφωνείς με την συγγραφέα Susan Jacoby ότι η μακροζωία είναι υπερτιμημένη.
Γίνεται συζήτηση για την παράταση της ζωής και υπάρχει ο μαγικός μονόκερος της «αντιστροφής των κυττάρων». Απασχολεί και το πώς θα μικρύνει η ηλικία μας ή θα συντηρηθούμε στη ζωή όντας σε νεαρή ηλικία, κάτι που κατά κάποιο τρόπο αποτελεί ένα μαγικό μέλλον. Ωστόσο η πραγματικότητα είναι πως αυτή τη στιγμή το μόνο που κάνουμε με την παράταση της ζωής είναι να την παρατείνουμε πέρα από το όριο όπου οι περισσότεροι άνθρωποι μπορούν να έχουν μια ευχάριστη ζωή. Και αυτό είναι που θέλει να πει η Susan επίσης. Από τα μέσα ενημέρωσης το μόνο που εισπράττουμε είναι η εικόνα «Είμαι 95χρονη καλόγρια, η οποία ακόμα διδάσκει ποδόσφαιρο και παίζει με κουταβάκια και κάνω ελεύθερη πτώση με αλεξίπτωτο και είμαι τόσο καταπληκτική». Όταν στην πραγματικότητα, η συντριπτική πλειοψηφία των ηλικιωμένων γυναικών είναι χωμένες σε γηροκομεία με απίστευτα χαμηλή ποιότητα ζωής. Τα χρήματα τελειώνουν και καταφεύγουν στα κρατικά βοηθήματα-ιδιαιτέρως όταν οι γενιές του baby boom μεγαλώσουν-και δεν θα έχουμε τα χρήματα ή τους πόρους για να τους φροντίσουμε. Και αυτό είναι κοινωνικό πρόβλημα. Δεν θα έπρεπε να προσπαθούμε με τόσο ριζοσπαστικό τρόπο να παρατείνουμε τη ζωή κάποιων παρά μόνο όταν θα μπορούμε πραγματικά να φροντίσουμε τους ζωντανούς.

Ποια είναι η άποψή στου για τους υπερουμανιστές όπως ο Ray Kurzweil, ο οποίος θα ήθελε να δει τον θάνατο να γίνεται φαινόμενο του παρελθόντος;
Νομίζω ότι οι άνθρωποι που εμπλέκονται με την παράταση ζωής έχουν την τάση να είναι πολύ ειλικρινείς για το θέμα που τους αφορά συγκεκριμένα. Δεν έχει να κάνει με το να βοηθήσουν να σωθούν τα παιδιά στον τρίτο κόσμο, ούτε και με το να χτιστεί με θετικό τρόπο η κοινωνία μας. Έχει να κάνει με το ότι τους αρέσει ο εαυτός τους, θέλουν να ζήσουν την προνομιακή ζωή τους και θέλουν να την παρατείνουν. Και είναι μια χαρά. Ωστόσο το γεγονός ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν ήδη ένα σωρό χρήματα...δεν ξέρω εάν αυτό είναι το σωστό σημείο να ξεκινήσει τη δημιουργία μιας κοινωνίας με μεγαλύτερη διάρκεια ζωής. Και πάλι, όταν προσπαθούμε να παρατείνουμε τη ζωή γενικά, όταν δεν φροντίζουμε τους ανθρώπους που έχουμε –ακόμα και σε αυτή τη χώρα-που είναι οι προτεραιότητες μας; Πως μπορείς να βγαίνεις και να λες κάτι τέτοιο;

Θα έπρεπε ο κόσμος να φοβάται τα πτώματα για λόγους υγείας;
Όχι, απολύτως όχι. Ακόμα και για τον Έμπολα, για παράδειγμα, το μόνο που ακούμε είναι «Θεέ μου, είναι τόσο θανατηφόρο». Ο ιός δεν ζει τόσο πολύ. Εάν θάψεις ένα πτώμα και το θάψεις καλά ο ιός πεθαίνει. Και δεν υπάρχει περίπτωση αυτά τα πτώματα να ξεθαφτούν από το χώμα και να συνεχίσουν να μεταδίδουν τον Έμπολα για τα επόμενα χρόνια. Δε λειτουργεί έτσι η επιστήμη. Γνωρίζουμε πως λειτουργεί η επιστήμη σε αυτές τις σορούς σήμερα. Γνωρίζουμε ότι οποιοσδήποτε πεθάνει στο σπίτι ή σε ένα γηροκομείο στην Αμερική είναι απολύτως ασφαλής. Ο καρκίνος, η πνευμονοπάθεια, η καρδιοπάθεια, τα δυστυχήματα, ο HIV-δίνουν απολύτως ασφαλή πτώματα. Και στην πραγματικότητα είναι πιο ασφαλή από ένα ζωντανό σώμα, αφού δεν φτερνίζονται, δεν αφοδεύουν και δεν κάνουν οτιδήποτε θα μπορούσε να μεταφέρει κάποιου είδους ασθένεια. Εάν ανησυχείτε λίγο για την αποσύνθεση του πτώματος ή τα αέρια που δημιουργούνται ή οτιδήποτε σχετικό, να σημειώσω ότι τα βακτήρια που εμπλέκονται σε αυτό δεν είναι τα ίδια με εκείνα που προκαλούν την αποσύνθεση. Τα βακτήρια της αποσύνθεσης είναι εντελώς διαφορετικά από τα βακτήρια των ασθενειών.

Τότε γιατί ο κόσμος νομίζει ότι υπάρχει κίνδυνος για την υγεία; Από πού προέρχεται αυτή η παρανόηση; Το διδάσκονται αυτό στη σχολή νεκροτομίας;
Άκουσα έναν καθηγητή να λέει «Ταριχεύουμε τα πτώματα για λόγους δημόσιας υγείας. Είμαστε μηχανικοί υγιεινής για το καλό του κοινού». Πιστεύω ότι ο λόγος που μας το δίδαξαν αυτό είναι επειδή αποτελεί το μυστικό συστατικό που έκανε επαγγελματίες τους νεκροθάφτες. Αυτό τους «ιατρικοποιούσε» κατά κάποιο τρόπο. Τους έκανε να ξεχωρίζουν από τον όχλο που δεν μπορούσε να διαχειριστεί τα νεκρά σώματα. Κι αν το αφαιρέσεις αυτό, τότε αφαιρείς την θεμελιώδη αρχή των εργολάβων κηδειών, ή των λειτουργών γραφείων κηδειών ή της βιομηχανίας της κηδείας. Οπότε πρέπει να συντηρήσεις αυτή την αντίληψη. Σε σημείο που νομίζω ότι πολλοί επαγγελματίες του κλάδου δεν γνωρίζουν πραγματικά. Δεν προσπαθούν να σας εξαπατήσουν, πραγματικά δεν γνωρίζουν τι ακριβώς συμβαίνει.

Πιστεύεις ότι η περιγραφή της εμφάνισης ενός ταριχευμένου σώματος ως «φυσικό» είναι κατάλληλη; Κόσμος μου έχει πει ότι κοιτώντας κάποιο τέτοιο σώμα ότι έχουν φρικάρει.
Ιστορία τόσο παλιά όσο κι ο χρόνος. Αυτός είναι ένας άλλος λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι δεν θέλουν να εμπλέκονται με το τελετουργικό του θανάτου. Γιατί εάν το πτώμα που έχει δεις ήταν του παππού σου και ήσουν 10 ετών και του φορούσαν μεικάπ και έμοιαζε με κέρινος, δεν πρόκειται ποτέ να πεις «Είναι σημαντικό και γνωρίζω ότι είναι καλό για μένα να πάω σε μια κηδεία». Γιατί η τελευταία κηδεία που πήγες ήταν σόου τρόμου. Οπότε γιατί να το ξανακάνεις
Νομίζω ότι είναι καλύτερα να τους κάνεις να μοιάζουν με τη «νεκρή εκδοχή» τους από το να τους κάνεις αγνώριστους. Εάν επιτρέψεις σε κάποιον να είναι φυσικός-χωρίς χημική παρέμβαση ή οτιδήποτε άλλο-μετά το θάνατό του, τότε θα μοιάζει με τη νεκρή εκδοχή του εαυτού του. Κι αυτό δεν είναι κακό επειδή έχει πεθάνει. Και υποτίθεται ότι πρέπει να αποδεχθείς την ιδέα του θανάτου τους.

Φυσικά, αλλά πόσο «φυσικές» είναι τέτοιες εικόνες, ακόμα και χωρίς ταρίχευση;
Εάν το αναλάβει κάποιο γραφείο τελετών, πιθανώς θα έχουν κάποια τρικ που χρησιμοποιούν. Πιθανώς μεταξύ άλλων θα χρησιμοποιούν σύρματα, καπάκια ματιών και στιγμιαία κόλλα, όταν προετοιμάζουν το σώμα. Όμως εάν το κάνετε εσείς στο σπίτι, μπορεί να είναι όσο φυσικό θέλετε. Αιθέρια έλαια, κεριά, τυλιγμένη σε ρολό πετσέτα κάτω από το στόμα. Μπορεί να είναι όσο φυσικό θέλετε να είναι. Όμως έχει να κάνει με την κουλτούρα. Τα μισάνοιχτα μάτια, το μισάνοιχτο στόμα, το γεγονός ότι δεν έχουμε άνεση με αυτό, έχει να κάνει με την κουλτούρα. Δεν είναι έμφυτο το να μη θέλει κάποιος το στόμα ενός νεκρού να είναι λιγάκι ανοιχτό. Ο τρόμος που βιώνουμε στις πραγματικές φυσικές διαδικασίες του θανάτου είναι μέρος της σύγχρονη κουλτούρας.

Πως μπορεί ένας που δεν είναι νεκροθάφτης να περάσει χρόνο με ένα πτώμα ή πτώματα; Πέρα από το να πας σε μια κηδεία, θα μπορούσε κάποιος να το κάνει αυτό;
Όχι πραγματικά και είναι χάλια. Δεν είναι αυτή η απάντηση που θέλω να σου δώσω. Σκέφτομαι για παράδειγμα «κι αν δώριζα το σώμα μου για να αποσυντεθεί μέσα σε ένα γυάλινο φέρετρο;» και μπορούσε να έρχεται ο κόσμος να με δει

Κάτι σαν περφόρμανς;
Ή απλώς μια δημόσια υπηρεσία: «Είσαι 40 ετών και ακόμα δεν έχεις δει αληθινό νεκρό σώμα στη ζωή σου; Έλα κάτω και ζήστε με ένα ρεαλιστικό τρόπο».

Ο φόβος του Θεού υπάρχει μέσα στους ανθρώπους στη βιομηχανία των κηδειών και στο γραφείο του ιατροδικαστή, σε τέτοιο βαθμό που είναι σα να πιστεύουν πως εάν επιτρέψουν σε κάποιον άλλον να μπει στο χώρο τους θα πάρουν φωτιά. Το θεωρούν κάτι σαν παραβίαση. Οπότε είναι δύσκολο να πείσεις κάποιον να το κάνει.

Άρα δεν είναι νομικό θέμα; Απλώς οι άνθρωποι δεν θέλουν να το κάνουν;
Ναι, και είναι κρίμα. Πιστεύω ότι ο ιατροδικαστής θα έπρεπε να κάνει ξεναγήσεις. Και πιστεύω ότι θα έπρεπε εμείς τα γραφεία τελετών να ευαισθητοποιήσουμε το κοινό, ακόμα κι αν δεν δείχνουμε πτώματα, μπορούμε να δείχνουμε τα μηχανήματα αποτέφρωσης. Ή να βλέπουν την αίθουσα ταρίχευσης χωρίς αν υπάρχουν πτώματα σε αυτή.

Ακούγεται ωραία ιδέα για σχολική εκδρομή.
Υπάρχει μια φανταστική συλλογή φωτογραφιών που βρήκα από τη δεκαετία του 1970 και όπου απεικονίζονται μαθητές λυκείου να επισκέπτονται ένα νεκροτομείο. Και να τριγυρίζουν. Δεν το βλέπεις αυτό πια.

Πηγή: https://www.vice.com/gr/article/aewxek/ergolabos-khdeiwn-simon-davis