Στα 14 μου ξεκίνησα να κάνω χειρομαντεία στους νεκρούς και στη συνέχεια επιβεβαίωνα όσα έβλεπα στις παλάμες με τους συγγενείς τους.

Τρυπώνω στον υπόγειο νεκροθάλαμο, κλείνω πίσω μου την βαριά πόρτα και περπατάω σιγά σιγά προς το αλουμινένιο τραπέζι στο οποίο κείτεται η σωρός ενός 75χρονου άνδρα, σκεπασμένη με ένα λευκό κάλυμμα. Το μόνο που διέκρινα ήταν οι μύτες από τα γυαλιστερά μαύρα παπούτσια του. Η αίθουσα είχε ποτιστεί από την γλυκόξινη μυρωδιά του σκίνου, το φυσικό υπόστρωμα του φέρετρου, ενώ έσπαγε ελάχιστα την οσμή της φορμαλίνης. Τον ξεσκεπάζω μέχρι την μέση. Φορούσε μαύρο κουστούμι με λευκό πουκάμισο, ξυρισμένος, μακιγιαρισμένος για να απαλύνει την άχρωμη όψη του. Ήμουν δεκατεσσάρων ετών και θα έκανα για πρώτη φορά χειρομαντία σε νεκρό στο γραφείο τελετών των γονιών μου.

Τον θάνατο τον είχα απομυθοποιήσει από καιρό. Μπαίνοντας στον νεκροθάλαμος δεν ένιωσα φόβο, με είχε κυριεύσει η αδρεναλίνη και η περιέργεια. Κοιτώντας τον άψυχο λαβύρινθο των ρυτίδων στο πρόσωπο του κυριεύτηκα από σκέψεις για το κομβικό σημείο μετάβασης της ζωή στο θάνατο, που θα ήταν πριν λίγες ώρες στα μάτια του. Πιάνω τα παγωμένα χέρια του, ένα σαρκώδες βαρύ αντικείμενο, το δέρμα αφυδατωμένο γεμάτο ζάρες, το χρώμα τόσο αφύσικα χλωμό, και τα λευκά και σκληρά του νύχια πρόσθεταν μία ανατριχιαστική λεπτομέρεια στην κενότητα του σώματος. Τα έπιανα κι όπου ακουμπούσα άφηνε ένα βαθούλωμα, η εικόνα και η θερμοκρασία των ψυχρών άκρων δεν μου άφηνε περιθώρια να μην εστιάζω πάνω τους.

Πηγή: https://www.vice.com/gr/article/ti-ematha-diabazontas-ta-xeria-ton-nekron-sto-grafeio-khdeion-toy-patera-moy