Τι γίνεται το προφίλ μου στο διαδίκτυο μετά θανάτου?

Σε μία ολοένα και πιο ψηφιακή εποχή, όπου ο καθένας από μας έχει πολλαπλούς λογαριασμούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (Facebook, Istagraam, Twitter, Linkedin, email, websites, φωτογραφίες, βίντεο…. Κλπ), το να μπορούμε να διαχειριστούμε διαδικτυακά τα προσωπικά μας δεδομένα μετά το θάνατο ίσως κάνει πιο εύκολα τα πράγματα για όσους μένουν πίσω.

Στην εποχή μας το διαδίκτυο χρησιμοποιείται για να την διάσωση και διαφύλαξη σημαντικών ενθυμίων, σαν μια επέκταση της φυσικής μας μνήμης, και τα στοιχεία είναι εντυπωσιακά. Πάνω από 5 εκατομμύρια φωτογραφίες ανεβαίνουν κάθε μέρα σε ιστότοπους σαν το Istagraam και κάπου 300 εκατομμύρια (απίστευτος αριθμός) στο Facebook παγκοσμίως.

Αν πιστέψουμε στις στατιστικές που λένε ότι κάθε λεπτό 3 χρήστες του Facebook αφήνουν τον μάταιο τούτο κόσμο, δεν πρέπει να μας εντυπωσιάζει το ότι περίπου 2 εκατομμύρια λογαριασμοί παραμένουν μετέωροι στο διαδίκτυο, οι περισσότεροι από αυτούς με σημαντικά προσωπικά δεδομένα.

Κάθε χρόνο στην Ευρώπη διοργανώνονται ημερίδες πάνω στο θέμα αυτό στις οποίες συγκεντρώνονται αντιπρόσωποι διαφόρων κλάδων, μεταξύ των άλλων δικηγόροι, ερευνητές, αρχειοφύλακες και επιμελητές πληροφοριών καθώς και επαγγελματίες στο κλάδο των κηδειών. Όλοι τους προσπαθούν να απαντήσουν στο εξής ερώτημα που θέτουν οι καταναλωτές: τι να κάνουν με την ψηφιακή ύπαρξη των αγαπημένων τους.

Το θέμα είναι ότι πολλές φορές νιώθουμε μια συναισθηματική σύνδεση με την ψηφιακή ταυτότητα των αγαπημένων μας, ειδικά αν έφυγαν από τη ζωή ξαφνικά, ως κάτι που περιέχει ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής τους και θεωρούμε ότι πρέπει να διατηρήσουμε ζωντανή την μνήμη τους μέσω του διαδικτύου.

Ποια όμως η διαφορά μεταξύ των πραγματικών και των ψηφιακών αντικειμένων που κάποιος αφήνει πίσω? Μια καλή απάντηση σε αυτό άρχεται από τους ψυχολόγους. Συνήθως τα υλικά υπάρχοντα μπορούν να μετρηθούν: υπάρχει ένα όριο και ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα που χρειάζεται για να ανακαλυφθούν και να ταξινομηθούν και αυτό, κατά κάποιο τρόπο συμπεριλαμβάνεται στην όλη διαδικασία του πένθους δίνοντάς μας την αίσθηση ενός κύκλου που κλείνει.

Αντιθέτως στο διαδίκτυο δεν είναι όλα φανερά και μπορεί να υπάρχουν λογαριασμοί κάτω από ονόματα φαντασίας για τα οποία να μην μπορούμε να ανακαλύψουμε τίποτα. Ακόμα και αν τα γνωρίζουμε μπορεί να μην έχουμε τους κωδικούς πρόσβασης με αποτέλεσμα, αν ζητήσουμε την βοήθεια τεχνικού, να έχει πρόσβαση πρώτος ένας ξένος σε δεδομένα που μπορεί να είναι πολύ προσωπικά.

Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ακριβώς τι έχει πάρει τον διαδικτυακό δρόμο, που έχει φτάσει και αν θα μπορέσουμε ποτέ να το αποσύρουμε ώστε να μην πέσει σε ξένα χέρια ή χρησιμοποιηθεί με λανθασμένο τρόπο.

Επί πλέον πολλοί χρήστες προτιμούν να συνεχίσουν το έργο των αγαπημένων τους αναλαμβάνοντας οι ίδιοι την ανάρτηση δεδομένων χωρίς τελικά να πειράξουν το προφίλ του θανόντα, χαρίζοντάς του έτσι μια παράταση ζωής, έστω και εικονικής.

Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει ένας σωστός ή ένας λάθος τρόπος για να χειρίζεται κανείς αυτά τα δεδομένα, οπότε, δυο συμβουλές: προσέχουμε τι ανεβάζουμε στο διαδίκτυο και προσευχόμαστε για το καλύτερο!!!!